Thuis!

Home is where the heart is, zeggen ze wel in het Engels. Sorry, de Franse versie hiervan ken ik niet. Zou Parijs dan nu mijn 'home' zijn? Sinds een week ben ik weer thuis, maar wat thuis betekent weet ik niet meer zo goed.
De afgelopen maanden was Parijs mijn thuis, ik woonde, werkte, leefde daar. Terwijl ik daar zat, verlangde ik naar huis, 'mijn thuis'. En nu ik er dan eindelijk ben, heb ik de neiging om te zeggen dat ik naar huis wil. Huh? Ja, terug naar Parijs bedoel ik dan! Het is heerlijk om weer hier in Zeeland te zijn, echt waar, maar ik mis Parijs stiekem nu al!
Ik denk dat ik maar het beste kan concluderen dat thuis voor mij niet meer één plek is, maar twee! Misschien zelfs wel drie binnenkort, want over niet al te lange tijd ver trek ik alweer, naar Nijmegen! En met die conclusie kan ik mezelf alleen maar heel gelukkig prijzen.
Vorige week zondag, op de verjaardag van mijn vader ben ik weer terug in Middelburg gekomen. Mijn laatste blog dateert van een tijdje daarvoor, dus er valt weer heel wat te vertellen, voordat we bij mijn thuiskomst aankomen.
Na mijn reisje naar het Zuiden, heb ik nog zo'n anderhalve week bij het gezin doorgebracht. Lancelot ging zoals gewoonlijk naar de crèche, maar Aurore had natuurlijk vakantie. Een aantal keer is ze naar de dagopvang geweest, maar ze was ook vrij veel thuis. Gelukkig betekende dat niet dat ik thuis gevangen zat, want ze is bij vriendjes gaan spelen en ook Clara heeft redelijk veel voor haar gezorgd.
Het was een fijne laatste week.
Al sinds ik bij hen was zo ongeveer, heeft Aurore me gevraagd waar ik haar mee naar toe zou nemen als 'afscheidsuitje'. Van deze vraag begreep ik eerst vrij weinig, maar toen ik om opheldering besloot te vragen, bleek de vorige aupair met Aurore naar de schaatsbaan te zijn geweest. Aangezien dat vlak voor haar vertrek was, zag Aurore dit als afscheid, en verwachtte ze van mij hetzelfde! Daarop had ik besloten samen met haar naar het zwembad te gaan, een heerlijk bad met glijbaan en een buitengedeelte. Aangezien ze niet kan zwemmen was dit nog best een opgave, want het grote, diepe bad was zelfs zonder bandjes erg verleidelijk voor haar! (stel je voor: ik, watertrappelend, half onder water gaand, probeer een kind van 5 dat rondspettert boven water te houden). Het was een groot succes, Aurore vond het heel leuk gelukkig! Verder heb ik die week vooral doorgebracht met luieren in parken, (helaas) afscheid nemen van heel veel vriendinnen en mijn spullen inpakken.
Op de maandag erna moest ik namelijk afscheid nemen van het gezin. Die ochtend vertrok Aurore met haar ouders al vrij vroeg. Zij werd namelijk een weekje naar een Colonie de Vacances gestuurd. Ze sprong in mijn armen en gaf me een dikke knuffel voor ze weg ging, waarna ik ook gedag moest zeggen tegen Antoine, die ik niet meer zou zijn. Het afscheid ging prima, maar toen ik de deur sloot en alleen met Lancelot achterbleef moest ik wel een traantje wegpinken.
Van Lancelot en Clara nam ik pas die middag afscheid en dat was, ondanks alles, toch wel vrij lastig. Toen zij begon te huilen en Lancelot met grote ogen 'au revoir Laura' riep, moest ik toch ook wel een beetje huilen.
Gelukkig was mijn Parijse avontuur toen nog niet meteen voorbij! Met twee grote koffers heb ik mezelf naar de bus gesleept, op naar mijn volgende logeeradresje! Ik heb nog een heerlijk weekje doorgebracht in Montrouge, een dorp zoals Issy-les-Moulineaux, vlak bij. Deze week had ik geen verplichtingen, dus ik kon lekker uitslapen en de hele dag doen wat ik wilde :) Lekker uitslapen, uit eten, een paar keer nog gekookt, in parken gelegen, een bizare expositie bezocht, lekker uit geweest en een avondje salsa gedanst. Echt? Ja echt! Hoe dat er uit zag moet je niet vragen, maar het was wel heel leuk!
Het was een fantastisch weekje, dat veel te snel voorbij ging. Op zondag moest ik namelijk alweer om half 12 in de trein zitten. Toen er in de thalys werd omgeroepen dat we 10min vertraging hadden en ik me daarna realiseerde dat ik precies 10 minuten overstaptijd had, brak het zweet me toch wel eventjes uit, maar ik kon gewoon met de trein erna mee en was zelfs nog eerder thuis dan verwacht!
Nu zijn mijn spulletjes ondertussen eindelijk een beetje uitgepakt en geniet ik volop van Zeeland! Wat had ik de zee bijvoorbeeld ontzettend gemist!
Al met al waren deze 7 maanden ongelofelijk, fantastisch, onvergetelijk, erg leerzaam en gewoon geweldig. Ik heb zoveel geleerd, zoveel gedaan en gezien, zoveel nieuwe, fantastische mensen leren kennen en ik heb absoluut geen spijt van mijn keuze. Parijs zal, zoals ik al aan het begin zei, altijd een thuis zijn voor mij en ik hoop er nog ontzettend vaak terug te komen!
Et pour finir, un petit mot en français, parce que je l'avais promis! Paris me manque déja. La langue francaise, la culture, la nourriture, la vie, parfois je me suis plaint, mais en réalité, c'etait que super! Merci à tous, pour avoir participé a me faire une experience inoubliable à Paris. Maintenant je peux dire que a Paris, je suis chez moi. Je ne regrètte rien.
Bisous et a bientôt!